Γεια σας, λοιπόν! Είμαι η Κλεονίκη, είμαι γέννημα θρέμμα Λευκαδίτισα και είμαι αυτή που βρίσκεται πίσω, μπροστά, πάνω και κάτω από το “Above Joy”. Έχω ασχοληθεί με κάμποσα πράγματα στα σχεδόν 40 χρόνια ζωής μου (παρακάτω έχω και το βιογραφικό μου με λίγες πικάντικες πληροφορίες), όμως τα τελευταία χρόνια μου αρέσει πάρα πολύ να φτιάχνω πράγματα με υφάσματα όπως ρούχα, τσάντες, ποδιές μαγειρικής αλλά και βραχιολάκια, σκουλαρήκια, αξεσουάρ μαλλιών και φυσικά αποκριάτικες στολές!
Τα ρούχα με αποσχολούσαν από πάντα. Δεν μου άρεσε να φοράω οπωσδήποτε μάρκες, ούτε με απασχολούσε να ντύνομαι όπως πρόσταζε η μόδα, θυμάμαι όμως έντονα να θέλω να ντύνομαι ανάλογα με την διάθεσή μου και να θυμώνω πολύ όταν ήθελα να πάω κάπου και δεν είχα το ανάλογο ρούχο για την διάθεση της περίστασης. Κι επειδή ο καθένας έχει τα ζόρια του κι αυτό το ζόρι το δικό μου όλο και μεγάλωνε, αποφάσισα να του δώσω πολύ αξία και να το ακολουθήσω, μήπως ανακαλύψω αν έχει, και πού θέλει να με πάει.
Νιώθω πολύ ήσυχη από τότε που το αποφάσισα και φυσικά σταμάτησε να είναι ζόρι. Έπειτα σκέφτηκα αυτή την ανάγκη μου να την μετατρέψω σε δικό μου brand φτιάχνωντας ρούχα που να έχουν κάτι να πουν, γιατί εκεί έξω μάλλον είναι κι άλλοι άνθρωποι που ίσως μιλάνε την ίδια γλώσσα και να θέλουν να πουν τα ίδια πράγματα με μένα…. Και να, φτιάχνοντας το δικό μου brand έγινα πάλι ανήσυχη, τόσο για την πορεία του όσο και για την δική μου πορεία μαζί του.
Όταν φτιάχνω τα καλλιτεχνήματά μου ειλικρινά “πετάω” και νιώθω χαρούμενη, πολύ χαρούμενη. Είμαι κάτι παραπάνω από χαρούμενη, είμαι σχεδόν σε έκσταση! Έτσι το brand μου το ονόμασα “Above Joy”!
Έυχομαι να σας αρέσουν και όσοι και όσες τα δοκιμάσετε να τα ευχαριστηθείτε!
ΥΓ.1 Σκέφτομαι να ξεχνάω να αλλάζω τα νούμερα της πρώτης παραγράφου όσα χρόνια κι ας περνάνε… 😉
ΥΓ. 2 Το ότι ακριβώς κάτω από το εργαστήριό μου υπάρχει το “JOY coffee and bar” ένα από τα καλύτερα μπαράκια της περιοχής που μου κρατάει συντροφιά από το πρωί μέχρι το βράδυ βάζοντας πολύ καλή μουσική και το έχουν αλλά και το δουλεύουν κάτι καταπληκτικοί τύποι και καταπληκτικές τύπισσες, μη σας ξεγελάσει ότι επηρρέασε την επιλογή του ονόματος του brand μου,ε; 🙂
Βιογραφικό Σημείωμα – Όσο πιο σύντομο μπόρεσα…. τραγική προσπάθεια….
Ονομάζομαι Κλεονίκη Κουκουλιώτη, δεύτερη κόρη του Ξενοφώντα και της Γεωργίας και μονάκριβη αδερφή της Βασιλικής. Γεννήθηκα στις 08/02/1980 ημέρα Παρασκευή, μετά από Τσικνοπέμπτη που μάλλον στιγμάτισε την μετέπειτα ζωή μου 😉 Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στην εξωτική Λευκάδα από το 1985 έως το 1997 που αποφοίτησα από το Λύκειο. Το ότι μεγάλωσα σε αυτό το μέρος είναι από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί! Ενώ ήμουν στο Δημοτικό, ήθελα όταν μεγαλώσω να ανοίξω συνεργείο αυτοκινήτων, αλλά όταν πήγα στο Λύκειο άλλαξα επιθυμίες και ήθελα να σπουδάσω Αρχιτέκτονας, Διακοσμήτρια ή Ψυχολόγος. Κατόπιν γονεϊκών συμβουλών που πάντα ξέρουν καλύτερα γιατί η εφηβεία δεν είναι καλή ηλικία να πάρεις αποφάσεις κι εγώ, άσε που δεν ήμουν και καλή μαθήτρια, έδωσα στην 4η τότε δέσμη για οικονομικά και κυρίως για να εκπληρώσω το μεγαλόπνοο όνειρο την μάνας μου να γίνω λογίστρια.
Το πλάνο των Πανελληνίων εξετάσεων δεν πήγαινε και πολύ καλά γιατί από την αρχή της προσπάθειάς μου, είχα τσακωθεί με το μάθημα της Ιστορίας δέσμης. Έτσι τον Σεπτέμβρη του 1998 ανακοινώνω στους γονείς μου πως η μόνη περίπτωση να γίνω κάποτε φίλη με αυτό το μάθημα ήταν να το προσπαθήσω σε άλλο πλαίσιο κι έτσι μετακομίζω στην Αθήνα για να ξανα δώσω 3η φορά Πανελλήνιες… Η αλήθεια βέβαια είναι ότι στην Λευκάδα είχα τσακωθεί με έναν γκόμενο και την πλήρωσε το μάθημα της ιστορίας… Εν τω μεταξύ ούτε ο γκόμενος έφταιγε, έφταιγε η δική μου στάση απέναντί του, στην προσπάθειά μου να μην τον θέλω γιατί ούτε ήταν οικογενειακώς προβλεπόμενο να έχω “φίλο” αλλά και να μην “ξεμπουρίσω” όπως έλεγε η μάνα μου και δεν διαβάζω τα μαθήματά μου … Και βρέθηκα στα 18-19 μου να παπαγαλίζω ένα μάθημα που σιχαινόμουν για τρίτη χρονιά για να μπω σε μια σειρά επαγγελμάτων που μου ήταν τελείως αδιάφορα και να έχω τελικά “ξεμπουρίσει” από ένα θλιβερό κενό που ένιωθα μέσα μου…
Το 1999 πετυχαίνω στις εξετάσεις, επιτέλους, (είχα εντωμεταξύ γνωρίσει την πιο καταπληκτική παρέα στην Αθήνα κι είχα ερωτευτεί έναν φοβερο τύπο) και από το 1999 έως το 2004 σπούδασα Στατιστική και Ασφαλιστική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Θα είχα περάσει πάρα πολύ ωραία αν δεν με ταλαιπωρούσαν τόσο πολύ οι ασθένειες των γονιών μου αλλά και πάλι δεν έχω παράπονο. Η σχολή που τελείωσα με ωφέλησε πάρα πολύ καθώς μου χάρισε το πιο σημαντικό πράγμα, την σιγουριά πως από την στιγμή που κατάφερα να την ολοκληρώσω τόσο αξιοπρεπώς, τότε θα μπορούσα να πετύχω τα πάντα που θέλω στην ζωή μου. Εν τω μεταξύ από το 2001 έως το 2005 έκανα ιδιαίτερα μαθήματα μαθηματικών σε παιδιά δημοτικού και γυμνασίου, ενώ από το 2003 έως και το 2005 δούλευα στο “Δαίδαλμα”, ένα κατάστημα τέχνης στο Κολωνάκι. Τα τελευταία μαθήματα της σχολής και το Proficiency τα έδωσα διαβάζοντας πάνω σε σμαράγδια, ρουμπίνια, χρυσές χαντρούλες, χρώματα κι άλλα ωραία υλικά…
Το 2005, πτυχιούχος πια μαθηματικής σχολής αλλά από οικονομικό πανεπιστήμιο, βρίσκω την πρώτη μου επίσημη δουλειά στην “DHI” σαν βοηθός λογιστή. Τότε δεν ήξερα τί ήταν η χρέωση και τί η πίστωση. Σε λίγο καιρό έγιναν κάποιες σπουδαίες αλλαγές στην εταιρεία και βρέθηκα υπέυθυνη λογιστηρίου σε ΑΕ. Τότε για να τα καταφέρω, δούλευα 7 ημέρες την εβδομάδα για 12 ώρες περίπου την ημέρα, αλλά έμαθα πάρα πολλά πράγματα και ανθρώπους. Μετά από δύο χρόνια ένιωσα ότι τα είχα καταφέρει αλλά και ότι αυτή η δουλειά είχε “τελειώσει” για μένα. Πέρα από 4 πολύ καλούς φίλους δεν είχε πια κανένα ενδιαφέρον κι εντωμεταξύ βρήκα δουλειά με περισσότερη αίγλη και κύρος στην PWC εταιρεία ορκωτών λογιστών, όπου και ξεκίνησα και το σχετικό μεταπτυχιακό. Κάπου εκεί απόχτησα και την πρώτη μου ραπτομηχανή. Στην PwC ξεκίνησα το 2007 με ρούχα του εμπορίου αλλά στο τέλος (2011) φορούσα τα δικά μου χειροποίητα ρούχα σε πειραγμένα (από μένα) πατρόν burda. Κι άρεσαν! Και μου άρεσε που άρεσαν… βέβαια κατά τα άλλα στην εταιρεία, πολλές ώρες δουλειάς, πολύς φόρτος εργασίας, πολύ διάβασμα, πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι συνάδελφοι, συνεργάτες και πελάτες… πάρα πολλές εμπειρίες.
Παράλληλα είχα γνωρίσει τον Αντώνη, τον πιο σημαντικό άνθρωπο της ζωής μου μετά την οικογένειά μου. Με τον Αντώνη παντρευτήκαμε το 2009 και το 2010 τελείωσα το μεταπτυχιακό μου και κάναμε το πρώτο μας παιδί, την Γεωργία. Στο μαιευτήριο πήγαμε με ασορτί hand made πιτζαμούλες με κάτι αγελαδίτσες…. Τότε, και μένοντας εγώ στο σπίτι με το μωρό για λίγους μήνες, πήραμε την απόφαση να αλλάξουμε την ζωή μας και να ζήσουμε στην Λευκάδα. Τον Σεπτέμβρη λοιπόν, παραιτήθηκα από την εταιρεία και τον Οκτώβρη του 2011 μετακομίσαμε στην Λευκάδα, όπου και μένουμε μέχρι σήμερα. Το 2012 αποχτήσαμε κι άλλη κόρη, την Σμαράγδα.
Πλέον μαμά με δυο παιδιά, δυσκολεύτηκα πολύ που άλλαξα ρόλο κι έμεινα στο σπίτι, παρόλο που ήταν συνειδητή απόφαση. Την μια στιγμή τα λάτρευα και ήθελα να κάνουμε όλο αγκαλιές και φιλιά και την άλλη με έφταναν στα όριά μου. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, μένοντας στο σπίτι με τα 2 μικρά παιδιά, ουσιαστικά βρέθηκα αντιμέτωπη με τα βαθύτερα του εαυτού μου. Κι ενώ αυτά με την αθωότητά τους ξεσκέπαζαν παλιά δικά μου ενοχλητικά αισθήματα και μνήμες πήρα το κουράγιο να μην τα ξανά σκεπάσω και να κάτσω να τα δω. Και κάπως έτσι βρέθηκα να ξανά μεγαλώνω μαζί τους!
Σπίτι από πολύ νωρίς κάναμε πολλές χειροτεχνίες και με την ραπτομηχανή μου τους έφτιαχνα πολλά πράγματα. Το 2014 βρέθηκα να νιώθω πως κάτι έπρεπε να προχωρήσει με την ζωή μου και τα γνωστικά μου πεδία. Τότε “ανακάλυψα” μια εξαιρετική σχολή την “Vellios School of Art” και γράφτηκα στο Fashion Design, στο τμήμα εξ αποστάστεως, με παρουσία κι εντατική παρακολούθηση στην σχολή μια φορά τον μήνα. Εκεί με την Πόπη Αναστούλη, την Ευτυχία Τζαβάρα, με την Πηνελόπη Βουτσίνου και με πολλούς άλλους κάναμε σπουδαία πράγματα. Την σχολή την ολοκλήρωσα επίσημα το 2019 ενώ παράλληλα στο διάστημα αυτό παρακολούθησα στην ίδια σχολή 10 σεμινάρια υψιλής ραπτικής με την Ευτυχία και δούλευα κάνοντας παραγγελίες ρούχων και αποκριάτικες στολές.
Όμως ούτε οι παραγγελίες ένιωθα να με ικανοποιούν. Ανυπομονούσα να τελειώσω την δουλειά για να μπω στο εργαστήριό μου να φτιάξω αυτά που γούσταρα εγώ. Κι αυτά που έφτιαχνα και φτιάχνω για την πάρτη μου νιώθω οτι αρέσουν, όχι σε όλους αλλά είναι οκ… Και αυτά που φτιάχνω, συνήθως κρύβουν και μια ιστορία που τα κάνει ακόμη πιο ενδιαφέροντα… οπότε;… Από το καλοκαίρι του 2019 ήταν ξεκάθαρο στο μυαλό μου, αποφάσισα να φτιάχνω και για τους άλλους ό,τι θα φορούσα και φοράω εγώ… και αυτά που φτιάχνω έχουν και δικό τους όνομα!
ΑBOVE JOY !